Komputery jednopłytkowe.

Jest to nowy dodatek do zajęć, który zmieni lekcje informatyki dosłownie wszędzie. Komputery jednopłytowe, pierwotnie przeznaczone dla inżynierów, pojawiają się obecnie na uniwersytetach, w szkołach średnich, a nawet w szkołach podstawowych na całym świecie. Studenci w każdym wieku i na różnych poziomach zaawansowania mają dostęp do technologii, na których bazująą ci sami inżynierowie, którzy przeprowadzają testy, opracowują prototypy i wprowadzają projekty do produkcji.

Wprowadzenie komputerów płytkowych do programu zajęć będzie miało daleko idące i długotrwałe perspektywy. Jest już zauważalny odwrotny efekt trendu, w którym nowe zastosowania, które uczniowie odkrywają dla tych urządzeń, mają wpływ na to, w jaki sposób profesjonaliści używają komputerów jednopłytkowych w miejscu pracy. Producenci i dystrybutorzy pomagają także nauczycielom i rodzicom w zdobywaniu większej liczby tych technologii dla większej liczby uczniów.

Ale zanim będziemy mogli przedyskutować którąkolwiek z tych zmian lub przyjrzeć się temu, co nas czeka, musimy najpierw przyjrzeć się, jak urządzenia te pojawiają się na zajęciach.

Wkroczenie do programów zajęć informatycznych/programistycznych

Coraz więcej zestawów programistycznych jest osadzane na mniejszych, szybszych i bardziej wydajnych płytkach, zaczęły pojawiać się nowe zastosowania. Inżynierowie szybko zaczęli posuwać się do przodu by zapalać diody, uruchamiać audio i wideo, pobierać impulsy lub badać pogodę, wszystko za pomocą zestawów programistycznych.

Wkrótce zestawy programistyczne stały się tak potężne, że zaczęły wykonywać zadania obliczeniowe.

To był impuls dla niektórych organizacji, aby zauważyć potencjał komputerów jednopłytkowych w otoczeniu szkolnym. Organizacje te wprowadzałyby serię płytek z wbudowanymi chipami, które byłyby potężniejsze niż jakiekolwiek inne wcześniej, uruchamiając pełne programy, takie jak typowy komputer, ale za ułamek kosztów, i udostępniałyby je studentom. Informatyka stała się nagle bardziej dostępna dla mas niż w jakimkolwiek innym punkcie historii.

Raspberry Pi, BeagleBone i Arduino

W 2006 roku grupa wywodząca się z University of Cambridge’s Computer Science Laboratory postanowiła opracować rozwiązanie, które umożliwiłoby dzieciom nauczenie się programowania bez potrzeby posiadania domowego komputera. W rezultacie powstał Raspberry Pi, komputer wielkości karty kredytowej, który sprzedawany za jedyne 35$. Raspberry Pi zostało szybko zaadoptowane przez szkoły publiczne i prywatne w Wielkiej Brytanii, po czym zadebiutowało w Stanach Zjednoczonych.

Raspberry Pi nie jest jedynym przykładem, że komputer jednopłytkowy pojawił się na zajęciach komputerowych.

W lipcu 2008 roku powstała organizacja nonprofit BeagleBoard.org i BeagleBone Black, kolejna tania jednopłytkowa platforma komputerowa, wspierana przez społeczność open source, która sprzedaje się za 45$. Dziś BeagleBoard napędza zajęcia z robotyki w całym USA, a BeagleBoard.org oferuje pełną gamę zasobów edukacyjnych i warsztatów za pośrednictwem swojej społeczności.

Oczywiście, nie możemy zapomnieć o jednej z fundamentalnych platform komputerowych, od których to wszystko się zaczęło, Arduino – opracowanej dla studentów przez grupę studentów we Włoszech w 2005 roku. Arduino od tego czasu stało się idealnym rozwiązaniem dla uczniów chcących programować, tworzyć prototypy urządzeń i zanurzyć palce w rozpoznawaniu i usuwaniu błędów urządzeń. W szczególności na zajęciach, Arduino okazało się być świetnym źródłem informacji o tablicach, pętlach, zmiennych, kontrolach i mnóstwie innych możliwości programowania.